Από το 1985 ή έστω το 1990 με το τέλος του διπολισμού η Ελλάδα ανακτώντας την κεντρικότητα της, την ευτοπία της, μπορούσε να αναδειχθεί παγκοσμίως σε πρότυπο ευημερίας και ανάπτυξης. Οι αλλαγές που έγιναν και γίνονται είναι ιστορικού τύπου και πολύ ευνοϊκές για εμάς. Ο επίσημος πολιτικός κόσμος παρουσιάστηκε ανεπαρκής να τις κατανοήσει και να προετοιμάσει γι αυτές όλο το σύστημα – Ελλάδα.
Έτσι χάθηκαν όλα τα ραντεβού του 1989 – 90, του 2004, του 2010 που θα μας επέτρεπαν να καλύψουμε ιστορικές καθυστερήσεις και γεωπολιτικές αδικίες. Αντί για την κορυφή η χώρα βρέθηκε στη σημερινή κατάσταση. Η Ελλάδα του 2010 έπρεπε να δανείζει αντί να δανείζεται. Δυστυχώς την πλέον ευνοϊκή, από την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους, ιστορική περίοδο η χώρα βρέθηκε και βρίσκεται ακέφαλη. Επιβλήθηκε εξωθεσμικά η κακιστοκρατία. Οι συλλαβίζοντες εκπρόσωποι.
Ακόμη όμως και την ώρα της αποκάλυψης της αλήθειας, του ότι δηλαδή το πρότυπο της μεταπολίτευσης ήταν γυμνό – οικονομία πήλινων ποδιών την ονόμασα το 1985 – είχαμε την επίδειξη μιας υψηλού επιπέδου ανευθυνότητας και τυχοδιωκτισμού από την μεριά των ενόχων. Του λεγόμενου πολιτικού κόσμου. Λέω «λεγόμενου» γιατί δεν θέλω να προσβάλω την έννοια της πολιτικής.
Μια πανεπιστημιακή έρευνα μπορεί να μελετήσει την ανεύθυνη στάση του πολιτικού προσωπικού της χώρας, την περίοδο αυτή. Υπάρχουν ακόμη και εικόνες αρχηγού, υπεραρχηγού, να επισκέπτεται περιχαρής την καιόμενη Ολυμπία. Με την ευκαιρία αυτή ήθελα να πω το εξής : σε μια κυρίαρχη χώρα ο λαός οφείλει να γνωρίζει ποιος έκαψε την Ολυμπία και την Αθήνα. Εμείς ακόμη δεν γνωρίζουμε. Πάντως δεν ήταν τα στοιχεία της φύσης ή θεϊκοί τιμωροί. Νομίζω ότι θέλουν να το γνωρίζουν και όλοι οι φιλέλληνες του πλανήτη, που είναι πολλοί.
Η εδώ κρίση, η υπερχρέωση της χώρας έχει τα δικά της χαρακτηριστικά που την διαφοροποιούν σε σχέση με τις άλλες χώρες.
Η υπερχρέωση είναι προϊόν της ανικανότητας και της διαφθοράς του παλιού πολιτικού προσωπικού. Κατά τη γνώμη μου το πρώτο, η ανικανότητα τους, τροφοδοτεί το δεύτερο, την διαφθορά.
Υπάρχει όμως και η άλλη διάσταση. Η εξωτερική τοκογλυφία και η εσωτερική κακιστοκρατία και κλεπτοκρατία είναι όψεις του ίδιου νομίσματος. Έτσι, νέοι πολιτικοί πρωταγωνιστές αλλά και η νέα κοινωνία πολιτών νομιμοποιούνται να θέσουν τα εξής ζητήματα προς τις δύο όψεις. Προς μεν την κλεπτοκρατία την επιβολή ενός πολιτικού φόρου. Να επιστρέψουν τα κλοπιμαία όσοι ιδιοποιήθηκαν το δημόσιο χρήμα. Η γεωγραφία αυτής της κάστας1 είναι ορατή. Όσον αφορά την εξωτερική τοκογλυφία απαιτείται ανάλογη αντιμετώπιση της. Η άγρια τοκογλυφία, η πλέον άγρια μορφή του χρηματιστικού κεφαλαίου δεν είναι καν καπιταλισμός. Πολύ περισσότερο δεν χαρακτηρίζει τον καπιταλισμό του Ρήνου. Νέοι πολιτικοί πρωταγωνιστές οφείλουν να το πουν στην Κυρία Μέρκελ. Δυστυχώς η χώρα είναι ακέφαλη και βρίσκεται με μια ένοχη, εκτός από ανεπαρκή λεγόμενη ή παρουσιαζόμενη ως τέτοια πολιτική εκπροσώπηση.
Η άποψη μου είναι ότι η κρίση της χώρας είναι κρίση, κύρια, πολιτικής ηγεσίας. Αν λυθεί αυτό μπορεί εύκολα να ανακτηθεί μια δυναμική σχέση με την ιστορία και την γεωγραφία, οι οποίες είναι πολύ ευνοϊκές για την Ελλάδα σήμερα.
Όσον αφορά την πρόταση για το Ευρωομόλογο. Τόσο ο Ντελόρ αλλά και ο Ιταλός υπουργός Τρεμόντι το πρότειναν και το υποστήριξαν εδώ και χρόνια. Εδώ το ένοχο δίδυμο Σημίτη – υιού Παπανδρέου είπαν στους Έλληνες ότι είναι πολύ in να είναι τζογαδόροι στο Χρηματιστήριο. Ανέβασαν τη σημαία του Golden Socialism. Σημαία Παναμά την αποκάλεσα λίγο πριν αποχωρήσω από αυτή την παρακμιακή και αλλοτριωτική δομή, το ΚΚΚΑΣΟΡ2. Το στίγμα είναι η Σοφοκλέους.
Εκτός όμως από το ευρωομόλογο μια υπεύθυνη Ευρωπαϊκή πολιτική για το καλό της ίδιας της Ευρώπης, θα σχεδίαζε τη μεταφορά Ευρωπαϊκών πόρων στις προβληματικές χώρες με στόχο την τροφοδότηση της μηχανής της ανάπτυξης σε κάθε μία από αυτές. Χωρίς αύξηση του ΑΕΠ δεν μπορούν να ανταποκριθούν οι χώρες αυτές στις λογικές, πόσο μάλλον στις παράλογες τοκογλυφικές ληστρικές απαιτήσεις.
Μια νέα, απελευθερωμένη από ενοχές, Ελληνική εκπροσώπηση μπορεί να το θέσει σε Ευρωπαϊκό επίπεδο και να έχει συνομιλητές. Μια άλλη υπεύθυνη, ώριμη, σοβαρή ηγεσία μπορεί να κάνει πολλούς αξιοπρεπείς, έξυπνους, αποφασιστικούς και πολυδιάστατους χειρισμούς.
Μπορεί όμως να τεθεί το εξής ζήτημα από την πλευρά της Ε.Ε. Τις τελευταίες δεκαετίες σας δόθηκαν πολλοί πόροι και δεν αξιοποιήθηκαν δομικά, παραγωγικά. Αυτή ήταν, ως γνωστόν, η δική μου κριτική εδώ και 30 χρόνια και η προβολή αυτού του ζητήματος είναι ορθή. Γι αυτό το λόγο πιστεύω ότι ένα συγκεκριμένο αναπτυξιακό πρόγραμμα κατανεμημένο περιφερειακά που θα χρηματοδοτηθεί από Ευρωπαϊκούς πόρους μπορεί στη σημερινή συγκυρία να το διεκδικήσει και να το διαχειριστεί μόνο μια Κυβέρνηση Τεχνοκρατών. Ο υπαρκτός πολιτικός κόσμος στερείται νομιμοποίησης, καλής μαρτυρίας, γιατί είναι η κύρια πηγή, ο κύριος φορέας της διαφθοράς που κατασπατάλησε τους Ευρωπαϊκούς πόρους.
Διαμόρφωσαν όχι μια παραγωγική οικονομία αλλά μια οικονομία πληρωμής χρεών. Όλο το μεταπολιτευτικό πολιτικό σύστημα – δεξιό και αριστερό – ενσωματώθηκε στις πολιτικές του χρηματιστικού κεφαλαίου γιατί ποτέ δεν έβαλε το ζήτημα του Made in Greece.
Αντιστάθηκα πολύ σε αυτή την εξέλιξη αλλά ήμουν μόνος, πολύ μόνος. Δεν νομίζω να υπήρξε πανευρωπαϊκά ένα πολιτικό πρόσωπο που να είδε τις προβλέψεις του να επαληθεύονται, όπως εγώ. Δεν είναι μόνο η ομιλία μου το 1996 που έγινε τελευταία γνωστή, ειδικά στους νέους, μέσω του διαδικτύου. Είναι ένα αυτόχθονο σύστημα ιδεών, προτάσεων, πράξης, μια στρατηγική που πρόβαλα επί δεκαετίες και σήμερα αποτελούν την κινητήρια ενέργεια για το μέλλον.
Πάντοτε η Ιστορία και η Πολιτική επιστρέφουν με ιδέες που δικαιώθηκαν, που βγήκαν νικήτριες.
1. «Το χρέος να το πληρώσει η κάστα», Μιχάλης Χαραλαμπίδης, Εφημερίδα Επενδυτής Ιανουάριος 2009
2. “Από το ΠΑΣΟΚ στο ΚΚΚΑΣΟΡ – Εκφυλισμός ενός ιστορικού εγχειρήματος», Μιχάλης Χαραλαμπίδης, Εκδόσεις Στράβων
