Τρίτη 18 Νοεμβρίου 2008
17 ΝΟΕΜΒΡΗ 1973 - 17 ΝΟΕΜΒΡΗ 2008: 35 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΕΞΕΓΕΡΣΗ <<ΝΕΟΣ ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ, Περιοδική έκδοση μελών ΠΑ.ΣΟ.Κ (www.neosagonistis.gr)>>
Η λαϊκή εξέγερση του Πολυτεχνείου το Νοέμβρη του 1973, με πυρήνα το αντιδικτατορικό φοιτητικό κίνημα, αποτέλεσε την κορυφαία πολιτική πράξη συλλογικής αντίστασης και πάλης του ελληνικού λαού ενάντια στη νεοφασιστική αμερικανοκίνητη χούντα. Aκύρωσε το εγχείρημα «φιλελευθεροποίησης» και «πολιτικοποίησης» του στρατοκρατικού καθεστώτος, «το πείραμα Μαρκεζίνη», που επιδίωκε να μεταμορφωθεί σ’ ένα καθεστώς τύπου κεμαλικής Τουρκίας ή Χιλής του Πινοσέτ. Απονομιμοποίησε πλήρως το χουντικό καθεστώς που έπεσε λίγους μήνες μετά, αφού εκτέλεσε το εγκληματικό συμβόλαιο των πατρώνων του με την τραγωδία της Κύπρου.
Η δικτατορία της 21ης Απριλίου 1967 πράγματι «παρήγαγε δίκαιο». Έφτιαξε «νόμους» που εξυπηρέτησαν την λειτουργία του ελληνικού καπιταλισμού και μετά την πτώση της. Όταν η κεφαλαιοκρατία μιλά για κράτος δικαίου, δεν εννοεί τα δικαιώματα του λαού, ούτε τα ατομικά δικαιώματα, παρά μόνο τα δικαιώματα της ιδιοκτησίας και της εξουσίας της, αυτά που αποδιαρθρώνουν την ενότητα του λαού ώστε να μην μπορεί να στραφεί εναντίον της. Με το ξέσπασμα της κρίσης του συστήματος της οικονομίας της αγοράς, έγινε φανερή η χρεοκοπία του νεοφιλελευθερισμού. Διεθνώς αλλά και στη χώρα μας. Τόσα χρόνια έθνη, λαοί και εργαζόμενοι δέχτηκαν επιθέσεις εναντίον των δημοκρατικών και κοινωνικών τους δικαιωμάτων, του βιοτικού τους επιπέδου. Υπέστησαν ήττες, υποβλήθηκαν σε θυσίες. Η διεθνής κεφαλαιοκρατία συσσώρευσε αμύθητα κέρδη κι επέδειξε την ασυδοσία της αλαζονείας της, νομοθετώντας τη «λέγκα» του κεφαλαίου και την ιδιωτικοποίηση του κόσμου, επιβάλλοντας τη δικτατορία της μονόδρομης σκέψης. Οι απολογητές της, πολιτικό προσωπικό και οργανικοί διανοούμενοι, χλεύαζαν τις αντιστάσεις των λαών και τις αντιρρήσεις όσων είχαν διαφορετικές απόψεις. Τώρα που οι καιροί αλλάζουν, επιχειρείται, από την κυρίαρχη οικονομική και πολιτική ελίτ, η διάσωση των κεκτημένων του κεφαλαίου και η μετακύλιση των συνεπειών της κρίσης του συστήματος στις πλάτες των εργαζομένων. Τόσα χρόνια κέρδιζαν αυτοί. Τώρα, μας λένε, πρέπει να πληρώσουμε όλοι.
Το επόμενο διάστημα ο πολιτικός αγώνας στην χώρα μας και διεθνώς θα δοθεί πάνω σε αυτό το ζήτημα. Η κρίση δεν είναι μόνο χρηματοπιστωτική. Είναι πρωτίστως κοινωνική. Δεν φταίνε κάποιοι κακοί διαχειριστές ή τα περιβόητα «golden boys». Τα κέρδη που σωρεύονταν στα χρηματιστήρια τα πλήρωναν επί μακρόν οι λαοί στα ράφια των σουπερμάρκετ και στα βενζινάδικα, με τη διάλυση των κοινωνικών υπηρεσιών, την υποχρηματοδότηση της δημόσιας υγείας και παιδείας, τις απλήρωτες υπερωρίες στην εργασία, τις ελαστικές εργασιακές σχέσεις. Τόσα χρόνια μας έλεγαν: «κάντε υπομονή, όταν μεγαλώσει η πίτα θα πάρετε κι εσείς». Τώρα αποδείχθηκε ότι την πίτα την έφαγαν μόνοι τους.
Οι τράπεζες δεν είναι οι «κακοί» του καπιταλισμού. Είναι η ηγεσία του καπιταλισμού, ο πυρήνας του ηγεμονικού χρηματιστικού κεφαλαίου. Όλη η ελληνική κοινωνία βλέπει τον τελευταίο καιρό τους τραπεζίτες να διαπραγματεύονται με την κυβέρνηση την εφαρμογή του νόμου. Όλη η ελληνική κοινωνία γνωρίζει ότι η εξουσία των τραπεζών πάνω στους δανειολήπτες και τους καταθέτες δεν περιορίζεται ουσιαστικά από κανένα νόμο. Αλλά πώς ορίζεται η εξουσία όταν δεν περιορίζεται από το νόμο; Μήπως ως δικτατορία;
Αυτός είναι ο νεοφιλελευθερισμός! Η δικτατορία του κεφαλαίου. Ξεκίνησε την παγκόσμια αιματοβαμμένη επέλασή του στη Χιλή με το πραξικόπημα του Πινοσέτ κατά της δημοκρατικής κυβέρνησης της Λαϊκής Ενότητας και του σοσιαλιστή προέδρου Σαλβαδόρ Αλιέντε την 11η Σεπτεμβρίου 1973 και σήμερα απειλεί να μας τραβήξει μαζί του «βαθιά μέσα στο χώμα».
Ο αντιδικτατορικός αγώνας με κορυφαία στιγμή την εξέγερση του Πολυτεχνείου, ήταν αγώνας για δημοκρατία - λαϊκή κυριαρχία («κάτω η χούντα») και για εθνική ανεξαρτησία («έξω αι ΗΠΑ», «έξω το ΝΑΤΟ»), αμφισβητώντας την εξάρτηση της χώρας από την σκοπιά του λαϊκού δημοκρατικού πατριωτισμού. Σε περιόδους παγκόσμιων οικονομικών κρίσεων, όπως η σημερινή, κυοφορείται και γεννάται η νέα ηγεμονία. Για τα κυριαρχούμενα, λαϊκά και μικροαστικά στρώματα, τους «από κάτω», πυρήνας της αντιηγεμονίας τους πρέπει να είναι η σύνδεση του αγώνα για δημοκρατία - λαϊκή κυριαρχία και εθνική ανεξαρτησία, με τον αγώνα για κοινωνική αλλαγή και σοσιαλισμό. Στην καπιταλιστική κρίση της παρακμής και της σαπίλας, της ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας και των δημιουργικών καταστροφών, πρέπει να αντισταθούμε.
Διεκδικούμε:
Α. 1.200€ ελάχιστο μισθό σε δημόσιο & ιδιωτικό τομέα και Αυτόματη Τιμαριθμική Αναπροσαρμογή.
Β. Ακύρωση των ιδιωτικοποιήσεων. Ανάκτηση του δημόσιου ελέγχου όλων των τραπεζών που επιδοτούνται από το Κράτος.
Γ. Ενίσχυση της Δημόσιας Παιδείας. Σεβασμός του άρθρου 16. Να κλείσουν άμεσα όλα τα κολέγια! Να καταργηθούν οι συμβάσεις δικαιόχρησης (franchising) στην ανώτατη εκπαίδευση.
Δ. Δημόσιο, εγγυημένο, καθολικό, αναδιανεμητικό σύστημα κοινωνικής ασφάλισης. Οι τράπεζες να επιστρέψουν εντόκως τα λεηλατηθέντα από το 1952 αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων.
Ε. Μείωση του εβδομαδιαίου εργάσιμου χρόνου, χωρίς μείωση των αποδοχών. Κατάργηση όλων των μορφών ελαστικής και επισφαλούς απασχόλησης και της ενοικίασης των εργαζόμενων.
ΣΤ. Οι βιομηχανίες που κλείνουν ή κάνουν μαζικές απολύσεις πρέπει να λειτουργήσουν υπό κρατική εποπτεία και κοινωνικό- εργατικό έλεγχο, όχι ως προβληματικές, αλλά ως πυρήνες ενός νέου κοινωνικά προσανατολισμένου τομέα της Οικονομίας.
Ζ. Σε κάθε κλάδο της οικονομίας να αναπτυχθεί συνεταιριστικός-κοινωνικός τομέας που θα δώσει ώθηση στην παραγωγική δραστηριότητα, ενισχύοντας τους εργαζόμενους & σεβόμενος τους καταναλωτές.
Διεκδικούμε πολιτική εθνικής ανεξαρτησίας και κοινωνικής απελευθέρωσης που αρνείται τους μονόδρομους και τα σύμφωνα σταθερότητας (των καπιταλιστικών κερδών) της Ε.Ε. και αγωνίζεται για μια άλλη κοινωνική και δημοκρατική Ευρώπη. Που απορρίπτει τους ιμπεριαλιστικούς τυχοδιωκτισμούς του ΝΑΤΟ, την ισλαμοφοβία και τη δαιμονοποίηση του παραδοσιακά φιλικού στον λαό μας αραβικού έθνους. Που με όραμα τη διεθνιστική αλληλεγγύη των λαών κινείται μαζί με άλλες δημοκρατικές και σοσιαλιστικές δυνάμεις στη Ευρώπη και σ’ όλη την οικουμένη, για την οικοδόμηση μιας εναλλακτικής οργάνωσης της κοινωνίας και του κόσμου.
ΝΕΟΣ ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ, Περιοδική έκδοση μελών ΠΑ.ΣΟ.Κ (http://www.neosagonistis.gr/)
